Ούτε ο Ρόκα, ούτε ο Πογιάτος, ούτε ο Μπόλονι, οι παίκτες κι ο Ντρεοσί. Ο μεγαλομέτοχος της ΠΑΕ έχει ξεκάθαρα την ευθύνη για το πράσινο χτικιό που παρουσιάστηκε στο χορτάρι. Γράφει ο Κώστας Μανωλιουδάκης.
Το μαρτύριο της σταγόνας κάποτε θα ολοκληρωνόταν. Φαινόταν άλλωστε ξεκάθαρα από μίλια ότι το μοιραίο θα προέκυπτε. Αργά ή γρήγορα. Ακόμα κι αν ευστοχούσε από την άσπρη βούλα ο Μακέντα και ισοφάριζε ο Παναθηναϊκός την ΑΕΚ στις καθυστερήσεις, δεν θα άλλαζε το παραμικρό εκτός από τις μαθηματικές εξισώσεις, το παραμύθιασμα των αριθμών.
Και σε τελική ανάλυση, ήταν το δίκαιο ποδοσφαιρικά να συμβεί αυτό που συνέβη οριστικά πια το βράδυ της Κυριακής, με βάση τα «εγκλήματα» που είχαν προηγηθεί.
Ο βασικός υπεύθυνος της αποτυχίας έχει φυσικά ονοματεπώνυμο και δεν είναι άλλος από τον μεγαλομέτοχο της πράσινης ΠΑΕ Γιάννη Αλαφούζο.
Ούτε ο Ρόκα, ούτε ο Πογιάτος, ούτε ο Μπόλονι, οι παίκτες και ο Ντρεοσί είδαν φως και μπήκαν. Ο Αλαφούζος τους επέλεξε, αυτός πήρε τις αποφάσεις, ως ο έχων τα ηνία του συλλόγου, αυτός έχει και την ευθύνη για ό,τι συνέβη.
Προβεβλημένοι σύνδεσμοι Εδώ κάνεις το παιχνίδι σου! Με το MatchCombo συνδυάζεις διαφορετικές επιλογές ενός αγώνα σε ένα στοίχημα! Πάτα εδώ!
Ο Παναθηναϊκός είναι υπερωκεάνιο, θέλει πολλά κιλά άντερα και μεράκι για να διοικηθεί και όταν δεν μαθαίνεις από τα λάθη σου, δεν γίνεται να μένεις στο απυρόβλητο.
Ενας λόγος παραπάνω όταν πριν από λίγα χρόνια έχεις τραβήξει την πρίζα αφήνοντας το σύλλογο στο έλεος του θεού και κατ’ επέκταση εκτός ευρωπαϊκών διοργανώσεων για τρεις σεζόν για μη αγωνιστικούς λόγους. Φέτος προστέθηκε μία ακόμα, τούτη τη φορά πάνω στο χορτάρι.
Η ομάδα απέτυχε παταγωδώς ακόμη και στο μίνιμουμ του φετινού της στόχου, μια και υποτίθεται ότι στο ξεκίνημα της σεζόν το βασικό διακύβευμα ήταν ο πρωταθλητισμός και η αύξηση της ανταγωνιστικότητάς της σε σχέση με την περυσινή αγωνιστική περίοδο όπου είχε τερματίσει… τέταρτη, ήτοι στις ευρωπαϊκές θέσεις.
Κάλιο αργά παρά ποτέ να μάθεις από τα λάθη σου αρκεί να τα αντιληφθείς και να βρεις επιτέλους τις λύσεις. Κι όχι να σε παραμυθιάζει ο πάσα ένας τεχνικός διευθυντής, προπονητής ή οποιοσδήποτε άλλος.
Οι ομάδες χτίζονται το καλοκαίρι, τότε μπαίνουν τα θεμέλια. Νόμος απαράβατος. Η έλευση του Ρόκα και η τυφλή εμπιστοσύνη σε ό,τι κι αν εισηγούνταν, με πρώτο και κύριο κεφάλαιο τον πρώην και τον επόμενο προπονητή, αποδείχθηκε στην πράξη καταστροφική.
Μετά τρέχεις και δεν φτάνεις. Τα προβλήματα ξεφυτρώνουν σαν λερναία ύδρα. Ο Μπόλονι έφερε μία αύρα αλλαγής στο ξεκίνημά του, έσπασε αβγά, έβαλε διψασμένους πιτσιρικάδες για να περάσει μηνύματα, ήρθαν νίκες.
Ομως όσα πρεσβεύει και ζητούσε ποδοσφαιρικά ήταν εντελώς αντίθετα απ’ αυτά για τα οποία είχε «σχεδιαστεί» το υλικό της ομάδας, όσα την τελευταία διετία μάθαινε στο χορτάρι και, αν θέλετε, επιτάσσει το ιστορικό της εύρος.
Μετά τον ταπεινωτικό αποκλεισμό από τον ΠΑΣ Γιάννινα στο κύπελλο, σε διπλά μάλιστα ματς και τη δημοσίως εκπεφρασμένη δυσαρέσκεια της συντριπτικής πλειονότητας των μελών του ποδοσφαιρικό τμήματος, για τη συμπεριφορά και τις ποδοσφαιρικές του αρχές, έπρεπε να είχε κουνήσει μαντίλι. Μήπως αυξηθούν οι πιθανότητες για να σωθεί η Ευρώπη.
Από τη στιγμή που αυτό δεν έγινε, μετά την εισήγηση του Ντρεοσί περί παραμονής του Ρουμάνου μέχρι το τέλος των πλέι οφ, δεν θα μπορούσε να υπάρξει ξαφνικά επιστροφή της ομάδας στις ράγες, ως διά μαγείας.
Ακόμη όμως κι αν έβγαινε ο Παναθηναϊκός στην Ευρώπη το ζητούμενο θα ήταν αυτό που είναι και τώρα. Το ίδιο και απαράλλαχτο. Να μην επαναληφθούν τα ίδια λάθη, να προσληφθεί ένας προπονητής ικανός να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις του συλλόγου και με ποδοσφαιρικές αξίες εφάμιλλες του κλαμπ, να στελεχωθεί η διοίκηση και το ποδοσφαιρικό τμήμα με ανθρώπους που έχουν ποδοσφαιρικές και Παναθηναϊκές γνώσεις, με άξονα το μεράκι κι όχι την αρπαχτή και να μπουν επιτέλους τα θεμέλια που απαιτούνται χωρίς μπρος πίσω.
*Στο ντέρμπι με την ΑΕΚ ο Παναθηναϊκός φάνταζε με πράσινο χτικιό. Δεν είχε ούτε αρχή, ούτε μέση, ούτε τέλος, με τον Μπόλονι να τα κάνει σαλάτα και να χάνει κατά κράτος τη μάχη των πάγκων από τον Μανόλο Χιμένεθ. Τόσο σε ό,τι αφορά την ενδεκάδα, με τη συνύπαρξη των Βιγιαφάνιες και Σανκαρέ μπροστά από τον Νιάς ως εσωτερικούς μέσους, όσο και στη διαχείριση του ντέρμπι, ήταν εκτός τόπου και χρόνου.
Η απουσία του Αλεξανδρόπουλου από τον άξονα της μεσαίας γραμμής στέρησε τα απαιτούμενα τρεξίματα όταν χανόταν η μπάλα (το διαπίστωσε και ο πλέον αδαής ειδικά στο ξεκίνημα του δεύτερου ημιχρόνου), μια και ο μεν Σανκαρέ δεν έχει το σκαρί για να έχει γρήγορες επιστροφές στην άμυνα, ο δε Βιγιαγάνιες δεν αποτελεί και τον πιο πειθαρχημένο παίκτη του κόσμου.
Αποτέλεσμα αυτού του γεγονότος ήταν ο Παναθηναϊκός να μοιάζει με σκορποχώρι σε κάθε αντεπίθεση της ΑΕΚ, που ειδικά μετά το 0-1 ανέβηκε ψυχολογικά και έβρισκε χώρους προς αξιοποίηση λες και αγωνιζόταν με παίκτες παραπάνω.
Ο Χιμένεθ θωράκισε τη δεξιά του πλευρά για να περιορίσει τα ανεβάσματα του Χουάνκαρ, τοποθετώντας μπροστά από τον Βασιλαντωνόπουλο τον Γαλανόπουλο ως δεξιό χαφ και τα κατάφερε.
Ο Μπόλονι είδε τον Μάνταλο να αλωνίζει αλλά ο Νιάς ήταν ο μοναδικός παίκτης του άξονα με ανασταλτικές ιδιότητες και ήταν αδύνατον να βρίσκεται ι παντού.
Ο Αλεξανδρόπουλος μπήκε στο ματς στο 71’ αντί του Σανκαρέ και το πρόβλημα περιορίστηκε, αλλά ο Μπόλονι στο 80’ πιστοποίησε ότι είναι… αλλού ρίχνοντας στη μάχη τον Σάντσες αντί του Μολό στη θέση του δεξιού μπακ.
Αίφνης, θυμήθηκε να βγάλει από τη ναφθαλίνη και τον Μπουζούκη για να του γυρίσει το ματς. Τρικυμία.
sdna
