Όσο κι αν ο ΖΑΟΝ δεν ξεκίνησε ως φαβορί για την άνοδο, παρά τη δυναμική και το δυνατό πορτοφόλι που διαθέτει και το όνομα βαρύ σαν ιστορία που έχει στο χώρο του γυναικείου βόλεϊ, αν έχανε και αυτή την άνοδο έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα ο Μπάμπης Μυτσκίδης, δε θα απείχε και πολύ από το να χαρακτηριστεί λούζερ…
Πρωταθλητής δεν γίνεσαι, πιστεύουν πολλοί, γεννιέσαι. Μαχητής όμως, με ζήλο, υπομονή, επιμονή, πάθος, γεννιέσαι για να υπάρχεις και να πορεύεσαι έτσι.
Και ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει στον πρωταθλητή πια προπονητή Μυτσκίδη, που ανέβασε πρόσφατα μέσα από τη διαδικασία των μπαράζ την ομάδα της Κηφισιάς τον ΖΑΟΝ από την Pre League στην κατηγορία που ανήκει την Volley League, ότι και δουλευταράς είναι και εμπειρία διαθέτει, γνώση, κρίση, άποψη, ταχύτητα αντίδρασης, μπαρουτοκαπνισμένος είναι πια για τα καλά, αποτελεσματικός, τα έφαγε τα σκα… και ήρθε επιτέλους η δικαίωση γι’ αυτόν.
Περνώντας από τα όλα τα στάδια και σε ανδρικό και γυναικείο βόλεϊ, από τιμ μάνατζερ, βοηθός, μέλος τεχνικού τιμ, πρώτος προπονητής επί σειρά ετών, υπήρξε και πάικτης φυσικά ο ίδιος πασαδόρος με σοβαρές παικτικά παραστάσεις, δημιουργεί το φαινόμενο Μυτσκίδης που τα έκανε όλα και του έλειπε αυτό. Μια άνοδο στην ελίτ του γυναικείου βόλεϊ. Γιατί ανόδους σε μικρότερες κατηγορίες είχε.
Το επιχείρησε στον Απόλλωνα, τρεις μάλιστα συνεχόμενες χρονιές. Με αξιώσεις… Είναι και δικό του δημιούργημα ότι πέτυχε η καλαματιανή ομάδα. Έφτασε στην πηγή, κυριολεκτικά στις λεπτομέρειες έχασε την επιτυχία, σε συγκυρίες ίσως για τις οποίες έχει ο ίδιος την ευθύνη του, δεν ήρθε τελικά το αποτέλεσμα που θα απογείωνε την τοπική γυναικεία πετοσφαίριση, ήδη όμως είχε πετύχει πολλά. Αλλά δεν τα είχε όλα…
Άξιζε τη δικαίωση, έπρεπε να έρθει και γι’ αυτόν η μέρα να γράψει την ιστορία του, σε μια ομάδα τελικά η οποία διέθετε πράγματα σε… εκχύλιση, χρήμα, πλάτες, ανθρώπους, στελέχη, δίαυλο επικοινωνίας με τα κέντρα των αποφάσεων… ΖΑΟΝ τον λένε, με ούγια στο χώρο.
Ο ίδιος δούλεψε, όπως έκανε πάντα σκληρά, προγραμματισμένα και επίμονα, έδωσε στην αθηναϊκή ομάδα την πρωταγωνιστική πνοή που έλειπε πήρε ότι ζήτησε, το διαχειρίστηκε και το αποτέλεσμα τον δικαιώνει και τον αναδεικνύει, κατατάσσοντάς τον πλέον στον… μοναχικό προπονητή, που ήρθε το πλήρωμα το χρόνου να γράψει δικαίως και το δικό του όνομα στην προπονητική ελίτ όπου υπάρχουν προπονητές και προπονητές, το πείσμα, το καθαρό μυαλό και το πάθος όμως του κόουτς Μυτσκίδη που άφησε και στην Καλαμάτα εποχή, το έχουν λίγοι…
