Όποιος πιστεύει ότι η Εθνική Γεωργίας θα έρθει για τουρισμό στην Θεσσαλονίκη και την Τούμπα είναι βαθιά γελασμένος…
Κανονικά τώρα θα έπρεπε να προετοιμάζεται για την τελική φάση του Euro 2021. Όχι, δεν τα είχε πάει τόσο καλά στην προκριματική φάση. Με 11 βαθμούς σε 10 ματς τερμάτισε (ως συνήθως) προτελευταία στον όμιλο της, όμως ήταν από τις ευεργετημένες εθνικές από τον νιόφερτο Nations League, που έδινε ένα εισιτήριο για την τελική φάση στην νικήτρια της τέταρτης κατηγορίας.
Ο τελικός μάλιστα θα γινόταν εντός έδρας! Μονό ματς πρόκρισης στην Τιφλίδα και το άδειο λόγω Covid-19 «Μπορίς Παϊχάτζε» απέναντι στην εξίσου άπειρη Βόρεια Μακεδονία. Το ματς ήταν σφιχτό, σκληρό, χωρίς πολλές φάσεις. Ήταν φανερό ότι μία φάση θα έκρινε τα πάντα. Η ιδιοφυΐα που λέγεται Γκόραν Πάντεφ είχε την μεγαλύτερη στιγμή έμπνευσης στην καριέρα του με το εθνόσημο και το δικό του γκολ έστειλε την χώρα του στα ουράνια και βύθισε την Γεωργία σε ποδοσφαιρική κατάθλιψη.
Από εκείνο το βράδυ της 12ης Νοεμβρίου, μετρά τέσσερις ήττες και μία εντός έδρας ισοπαλία (σαν ήττα) από την αδύναμη Εσθονία, δείγμα της κατεστραμμένης ψυχολογίας από την τεράστια χαμένη ευκαιρία που παρουσιάζεται μία φορά κάθε 30 χρόνια. Κυριολεκτούμε όταν λέμε για 30 χρόνια διότι περίπου τόσα (για την ακρίβεια 31) μετρά ως αυτόνομο κράτος η Γεωργία που ουδέποτε έχει προκριθεί σε κάποια τελική φάση μεγάλης διοργάνωσης, για την ακρίβεια ούτε καν πλησίασε ποτέ.
Από τις 13 προκριματικές φάσεις Παγκοσμίου Κυπέλλου ή Euro, οι Γεωργιανοί τερμάτισαν στις 11 είτε στην τελευταία είτε στην προτελευταία θέση του ομίλου τους, ενώ μόνο στα προκριματικά του Euro 96 και του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2002 τερμάτισαν στην τρίτη θέση του ομίλου τους.
Αν δεν το κατάφεραν όταν είχαν γενιές με παιχταράδες (Αρβελάτζε, Κετσπάγια, Κινκλάτζε, Καλάτζε, Κομπιασβίλι, Ιασβίλι, Καβελασβίλι) και δυνατά ονόματα στον πάγκο τους (Έκτορ Ραούλ Κούπερ, Κλάους Τοπμέλερ, Αλέν Ζιρέ) θα το κάνουν τώρα;
Ουδείς γνωρίζει, πάντως στα δύο πρώτα παιχνίδια της προκριματικής φάσης του Μουντιάλ, η ομάδα του Βίλι Σανιόλ (ανέλαβε στο τέλος του 2020 μετά το κάζο στον τελικό του Nations League) πήρε πολύ λιγότερα από όσα άξιζε με βάση την εικόνα της στο γήπεδο. Έβγαλε το λάδι της Σουηδίας, που την υπέταξε με το οριακό 1-0, ενώ οι Ισπανοί είχαν τον χάρο με τα μάτια τους στην Τιφλίδα, αφού γύρισαν στην επανάληψη το ματς και κέρδισαν in extremis με ένα σουτ-προσευχή του Ντάνι Όλμο στο δεύτερο λεπτό των καθυστερήσεων.
Για ακόμα μία φορά τα όνειρα πρόκρισης κάηκαν από νωρίς, οι Γεωργιανοί θα έρθουν θεωρητικά εξουθενωμένοι με δύο ταξίδια και τρία παιχνίδια σε επτά ημέρες, ωστόσο μιλάμε για μία εθνική ομάδα με πολύ υψηλό φρόνημα, που πάντα βγάζει μαχητικότητα στο γήπεδο, μία χώρα που ουδέποτε έγινε σάκος του μποξ, ακόμα και στις πιο σκοτεινές περιόδους του ποδοσφαίρου της.
Οι παλιοί και ο… Γεωργιανός Μέσι
Στην Γεωργία λένε πως: «αν σε αυτή τη γη πετάξεις ένα σπίρτο, εκεί θα ανθίσει ένα δέντρο», ενώ στην χώρα υπάρχουν δύο μεγάλες τρέλες. Η υποκριτική και το ποδόσφαιρο, ένας στους δύο κατοίκους της χώρας έχει δοκιμάσει είτε το ένα είτε το άλλο.
Η παλιά, η αυθεντική Γεωργία, εκπροσωπείται από τον Τζάμπα Κανκάβα, έναν σκληροτράχηλο αμυντικό μέσο (θυμίζει τον Δανό Τόμας Γκράβεσεν), ο οποίος θεωρείται λαϊκός ήρωας από το 2014, όταν έσωσε την ζωή του Ουκρανού Όλεγκ Χούσιεφ, που είχε πέσει αναίσθητος μετά από χτύπημα στο κεφάλι.
Ο 35χρονος χαφ, μαζί με τους Λόρια (παλιός τερματοφύλακας του ΟΦΗ), Γκουράμ Κάσια είναι οι «παλιοί» του ρόστερ, που είναι γεμάτο λεγεωνάριους, αλλά λίγα πραγματικά μεγάλα ταλέντα.
Το μεγαλύτερο όλων είναι ο Κβίτσα Κβαρατσακέλια, ο οποίος έγινε πρωτοσέλιδο, όταν σκόραρε πριν από μερικές ημέρες στην Ισπανία, μα ο οποίος είναι εδώ και καιρό ένας από τους πιο hot παίκτες του ρωσικού ποδοσφαίρου. Για την ακρίβεια, είναι ο καλύτερος ντριμπλέρ της λίγκας, ένας χαρισματικός 20χρονος winger με απίθανο φυσικό ταλέντο, που σε απόλυτους αριθμούς συναγωνίζεται τον Λιονέλ Μέσι σε επιτυχημένες ατομικές ενέργειες!
Το 4-2-3-1 είναι το πρώτο αποτύπωμα του Αλέν Ζιρές, ο οποίος θέλει να μετατρέψει σταδιακά την Γεωργία από ομάδα που αμύνεται, σε ομάδα που θέλει να έχει την μπάλα στα πόδια της και να ορίζει την μοίρα του παιχνιδιού.
Όποιος περιμένει να δει μία ομάδα απογοητευμένη, παραδομένη, αδιάφορη, χλιαρή, άγευστη, τότε περιμένει κάτι που δεν θα συμβεί. Κάθε αναμέτρηση της Εθνικής Γεωργίας είναι μία μάχη, ανεξαρτήτως βαθμολογικής θέσης ή της μεγάλης εικόνας.
Και για μία ακόμα τέτοια θα έρθει στο χορτάρι της Τούμπας…
πηγή:sdna
