Η Λέστερ είναι η ομάδα που μας κάνει ξανά να ενθουσιαζόμαστε και να μαγευόμαστε βλέποντας μπάλα, είναι το ποδόσφαιρο που αγαπάμε, η καλύτερη απάντηση σε ιδέες τύπου European Super League, στους Πέρεθ και στους Ανιέλι που πορεύονται με μοναδικό γνώμονα το κέρδος.
H κατάκτηση του κυπέλλου Αγγλίας ήρθε απλά να επιβεβαιώσει για ποιο λόγο η Λέστερ είναι μια ομάδα που αγαπούν όλοι. Και είναι ο αντίλογος σε αυτούς που θέλουν να φτιάχνουν κλειστά πρωταθλήματα, να παίζουν μεταξύ τους, να μοιράζονται τα κέρδη τους.
Δεν είναι προτιμότερο να βλέπουμε τέτοια πρότζεκτ να δικαιώνονται με την παρουσία τους στην ελίτ του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, από ομάδες που παραπαίουν αγωνιστικά επειδή απλά έχουν μεγαλύτερη εμπορική αξία; Ποιον θα θέλατε φέτος στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, τη Λέστερ ή την Άρσεναλ;
Η Λέστερ αποτελεί ομάδα-υπόδειγμα σε όλα τα επίπεδα. Ένας σύλλογος που έχει επενδύσει πολλά χρήματα στις ακαδημίες, που έφτιαξε ένα υπερσύγχρονο προπονητικό κέντρο και που, παρά το γεγονός ότι δεν ανήκει σε Άγγλους, διοικείται από ανθρώπους που νοιάζονται για το άθλημα, για τον προπονητή, για τους παίκτες.
Αν κάποιος έλεγε στους φίλους των «Αλεπουδων», που πάλευαν απλά για να έχουν μια θέση στην Πρέμιερ Λιγκ, ότι σε μια πενταετία θα κατάφερναν να πανηγυρίσουν και πρωτάθλημα και κύπελλο και να συμμετέχουν συστηματικά στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, δεν θα το πίστευαν.
Μια ομάδα που όχι μόνο είναι υπολογίσιμη στο πιο δύσκολο πρωτάθλημα του κόσμου, αλλά που αγαπιέται και εκθειάζεται από όλους. Και η φετινή πορεία της, με τον Μπρένταν Ρότζερς στον πάγκο, έχοντας ακούσει κι αυτός ένα σωρό επικρίσεις για το πόσο… λουζερ είναι, το επιβεβαιώνει.
Φέτος η Λέστερ έχει νικήσει και τη Μάντσεστερ Σίτι και τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και τη Λίβερπουλ και την Τσέλσι.
Μια Λέστερ που χρωστάει πολλά στον Νάιτζελ Πίρσον, τον προπονητή που την ανέβασε στην Πρέμιερ Λιγκ, την είχε τελευταία για 29 αγωνιστικές και ενώ όλοι προέβλεπαν την κατάρρευση στο τέλος με επτά νίκες και δυο ισοπαλίες την έσωσε για να την δει μετά από δώδεκα μήνες να κατακτά τον τίτλο με άλλον στον πάγκο της.
Οργάνωση, καλός προπονητής, σωστά δομημένη ομάδα και να το αποτέλεσμα. Θα το ζήλευαν φέτος και ο Φλορεντίνο Πέρεθ και ο Αντρέα Ανιέλι. Σχεδόν κάθε χρόνο χάνει πολύ καλούς ποδοσφαιριστές και παρόλα αυτά κρατιέται ψηλά. Πουλάει παίκτες ακριβά (85 εκατομμύρια λίρες τον Χάρι Μαγκουάιρ, 50 εκατομμύρια λίρες τον Μπεν Τσίλγουελ κλπ) και έχει ένα καταπληκτικό πλάνο στον τρόπο με τον οποίο θα τους αντικαταστήσει χωρίς να χρειάζεται να ξοδέψει 100-150 εκατομμύρια για έναν ποδοσφαιριστή.
Ένα παράδειγμα… Το 2019 ο Γιούρι Τίλεμανς θα μπορούσε να είχε πάει στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ήδη από το 2017 θεωρείτο το next best thing του βελγικού ποδοσφαίρου, ο μάνατζερ του μίλησε με τους «κόκκινους διαβόλους» και τον ενημέρωσε. Είχε άλλη μια επιλογή: μια ομάδα που είχε κατακτήσει μεν πιο πρόσφατα το πρωτάθλημα από τη Γιουνάιτεντ, αλλά θεωρείτο… υποδεέστερη. Και διάλεξε τη Λέστερ.
Οι «Αλεπούδες» δεν έχουν τα χρήματα για να ανταγωνιστούν τους μεγαλύτερους αγγλικούς συλλόγους σε ό,τι αφορά τις μεταγραφές, αλλά έχουν την ικανότητα να επενδύουν σωστά. Και ο Τίλεμανς είναι μια απόδειξη. Όπως έγραψε σε άρθρο της, προ ημερών, η «Daily Mail» οι λεγόμενοι Big-6 της Αγγλίας φοβούνται τη Λέστερ για το εξαιρετικό τρόπο οργάνωσης και διοίκησής της.
Για να υπάρχουν όμορφα παραμύθια θα πρέπει να τα επιτρέπουμε κιόλας. Και το παραμύθι της Λέστερ είναι πολύ ωραίο και είναι αληθινό. Κόντρα σε κλειστές Λίγκες, κόντρα σε παράγοντες που βλέπουν στο ποδόσφαιρο μόνο το κέρδος. Τα παραμύθια είναι όμορφα επειδή δεν κερδίζει πάντα ο καλύτερος.
sdna
