Όταν παίζεις στην ομάδα που γουστάρεις

Όλα αυτά όμως μπορεί να έρθουν σε δεύτερη μοίρα, αν το πλαίσιο, το κλίμα, δεν είναι αυτό που πρέπει. Γι’ αυτό κάποιες φορές ακόμη και σήμερα που ο ρομαντισμός έχει πάει περίπατο στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο, κάποιοι παίκτες θέλουν να πάνε σε ομάδα που γουστάρουν. Τόσο απλά. Όχι απαραίτητα να ήταν οπαδοί της από παιδιά, αλλά αν συμβαίνει και αυτό, ακόμη καλύτερα.

ΠΕΤΥΧΕ ΤΟΝ ΣΤΟΧΟ ΤΟΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΚΡΑΤΙΕΤΑΙ

Ο Λάζαρος του Αυγούστου είναι μία τέτοια (ξεχωριστή) περίπτωση. Είναι φανερό πως πέραν και πάνω από συστήματα και δουλειά στις προπονήσεις, ο Χριστοδουλόπουλος αυτήν την στιγμή παίζει με ένστικτο, όρεξη και μεγάλη κ@@λα. Sorry για τη λέξη, αλλά αυτή είναι. Ο διεθνής επιθετικός πήγε στην ομάδα της καρδιάς του, ίσως όχι με τον τρόπο που ονειρευόταν, αλλά πήγε. Τα δικαστικά θέματα και το διαζύγιο με την ΑΕΚ δεν ήταν στο πλάνο του, πάντως ο στόχος του επιτεύχθηκε.

Κι από την ώρα που φόρεσε τη φανέλα προπόνησης του Ολυμπιακού, το έβλεπες στα μάτια του (που λέει ο λόγος). Ο τύπος έκανε ένα όνειρο πραγματικότητα, σε ηλικία που μπορεί να προσφέρει πολλά. Αν το έκανε στα 36 του, πάλι χαρούμενος και ορεξάτος θα ήταν, αλλά πιθανώς τα πόδια του να μην ακολουθούσαν την καρδιά του. Τώρα ο συνδυασμός είναι ιδανικός. Προέρχεται από εξαιρετική σεζόν, έχει προπονηθεί καλά, πήγε στην ομάδα που αγαπούσε από παιδί ως ηγέτης και όχι ως ρολίστας. Το τέλειο.

Αυτό βγάζει στο γήπεδο, έστω και σε δύο ματς, που είναι μικρό δείγμα. Θα έρθουν τα ζόρια για τον ίδιο και την ομάδα του, όταν δυναμώσουν οι αντίπαλοι και κληθούν να αντιμετωπίσουν διεκδικητές τίτλου και προκρίσεων με μεγαλύτερο συντελεστή δυσκολίας από τη Λουκέρνη. Αυτό όμως είναι άλλο ζήτημα.

ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΣΥΝΘΗΜΑ ΣΤΑ ΧΕΙΛΗ ΤΩΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΩΝ

Η κάψα του Λάζαρου είναι να γίνει σύνθημα στα χείλη των φίλων του Ολυμπιακού, σε εκείνων δηλαδή που ξέρει καλά πως σκέφτονται και πώς λειτουργούν, καθώς υπήρξε στις ίδιες εξέδρες δίπλα τους, είναι δεδομένη και κινητήριος μοχλός για τη συνέχεια. To “είναι τρελός ο Λάζαρος” έχει ήδη ακουστεί στο “Γ. Καραϊσκάκης”…

Το θετικό για τον Ολυμπιακό είναι πως αυτή η συνθήκη έρχεται με έναν φορμαρισμένο παίκτη και μάλιστα επιθετικό, διότι αν ήταν στόπερ, μπορεί και να μην το καταλαβαίναμε ποτέ. Πόσες φορές να απειληθεί ο Ολυμπιακός σε μία νορμάλ σεζόν; Στην επίθεση χρειαζόταν λύσεις η ομάδα του Πειραιά και κυρίως στα άκρα που έδειχναν βραχυκυκλωμένα. Ο Λάζαρος δίνει επιλογές στο “ένας εναντίον ενός”, πατάει περιοχή, έχει συνεχώς στο μυαλό του να απειλήσει, σκοράρει, κρατάει μπάλα.

Αν δεν παρασυρθεί από τον ενθουσιασμό του που φοράει την αγαπημένη του ερυθρόλευκη, τότε θα κάνει παπάδες. Ενδιαφέρον πρότζεκτ ο εφετινός Ολυμπιακός, το κάνει πιο ελκυστικό η παρουσία του Λάζαρου και βοηθούν σε αυτό ο επαναπατρισμός των Τοροσίδη και Φετφατζίδη. Θα ανέβει επίπεδο και ο Φορτούνης, που ένιωθε σαν την καλαμιά στον κάμπο μέσα στη λεγεώνα των ξένων τόσον καιρό. Καλοί οι ξένοι, καλύτεροι οι Έλληνες που ξέρουν τι εστί Ολυμπιακός, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ κτλ.

Ο Λάζαρος για τον Ολυμπιακό, είναι ό,τι ο Βιεϊρίνια για τον ΠΑΟΚ. Οπαδός του. Με τη διαφορά ότι ο Βιεϊρίνια έγινε στην πορεία, ενώ ο Χριστοδουλόπουλος ήταν από παιδί.

Καμιά φορά αυτές οι λεπτομέρειες κάνουν τη διαφορά. Το θέμα είναι αν την κάνουν προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο. Αυτό θα το μάθουμε σε λίγους μήνες.

sport24.gr

Photo Credits: Eurokinissi