Είναι αρχές της σεζόν 2018-2019, αυτής που ουσιαστικά άλλαξε την ζωή μου..
Έπειτα από αρκετά χρόνια στα οποία ένιωθα ταχυκαρδίες και ζαλάδες μέσα στους αγώνες και τις προπονήσεις..χωρίς κανένας να μου βρίσκει τον λόγο και όλα να οφείλονται στο “άγχος”.
Όλα αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να φτάσω κοντά στην κατάθλιψη και να επισκέπτομαι ψυχολόγο για αρκετό καιρό.
Μετά από ένα πολύ σοβαρό επεισόδιο στην καλοκαιρινή προετοιμασία της ομάδας μου, του ΚΑΡΑΙΣΚΑΚΗ ΑΡΤΑΣ, μεταφέρομαι στο νοσοκομείο και γλιτώνοντας τον κίνδυνο, κάνω πολλές εξειδικευμένες εξετάσεις στις οποίες μαθαίνω πως αυτό που έχω τελικά, είναι κάτι πολύ σοβαρό και κινδυνεύει η ζωή μου..
Η σκέψη να εγκαταλείψω το ποδόσφαιρο, σε αυτή την φάση της ζωής μου δεν υπάρχει καν!
Όμως μου απαγορεύεται να αγωνίζομαι έως ότου κάνω δύο επεμβάσεις στην καρδιά μου τον Ιανουάριο του 2019 στο Βέλγιο.Οι οποίες ουσιαστικά θα σταματήσουν το πρόβλημα μου και θα μπορέσω να αγωνιστώ ξανά.
Τις κάνω και είναι πετυχημένες (όπως μου τις χαρακτήρισαν) με πολύ δύσκολο τον δρόμο της αποκατάστασης,καταφέρνω να αγωνιστώ ξανά έπειτα από 3,5 μήνες!
Σιγά σιγά αρχίζω και αγωνίζομαι όλο και περισσότερο!
Όμως τρεις αγώνες πριν το τέλος της χρονιάς σε έναν αγώνα με τα ΧΑΝΙΑ, ξανά σβήνουν όλα. Ξαπλώνω στο χορτάρι και βγαίνω αλλαγή.. . είναι ξανά ο ίδιος εφιάλτης…
Οι γιατροί μου λένε πως θα χρειαστεί επανάληψη της επέμβασης και πως μέχρι τότε θα πρέπει να απέχω ξανά από τους αγωνιστικούς χώρους..
Την επόμενη ακριβώς μέρα μένουν όλοι άναυδοι γιατί με βλέπουν κανονικά στην προπόνηση! Καθώς όλα αυτά τα χρόνια είχα καταλάβει πως όταν προπονούμαι σε πολύ χαλαρό ρυθμό δεν μου συμβαίνει κάτι.
Έτσι αποφάσισα να μην μείνω στο σπίτι μου και να συνεχίσω τις προπονήσεις μου τουλάχιστον, ώστε να μην βυθιστώ ψυχολογικά..
Επόμενο παιχνίδι όπως είναι φυσιολογικό μένω εκτός αποστολής και έρχεται ο τελευταίος αγώνας της χρονιάς μέσα στο γήπεδο μας με τα Τρίκαλα..
Παίζουμε για την σωτηρία μας, με την ομάδα να έχει ξεμείνει από αμυντικούς ( θέση στην οποία αγωνιζόμουν) και ενώ το έχω ήδη στο μυαλό μου, φεύγοντας από την προπόνηση δέχομαι τηλέφωνο από τον πρόεδρο της ομάδας, οποίος με ρωτάει αν θα μπορούσα να αγωνιστώ…
Μιλάω με τον γιατρό μου ο οποίος μου δίνει το οκ, μόνο αν πάρω το χάπι μου σε αρκετά μεγάλη δόση και αγωνιστώ για ένα ημίχρονο..
Κάνουμε το 1-0 στο 50′ και κατευθείαν μετά τους πανηγυρισμούς ο προπονητής με βγάζει αλλαγή..
Βγαίνοντας και ενώ ο κόσμος με χειροκροτεί, νιώθω απίστευτα συναισθήματα που κατάφερα να αγωνιστώ και να κλείσω τη πιο δύσκολη χρονιά της ζωής μου με αυτόν τον τρόπο..
Για την ιστορία τελικά χάνουμε με 1-3, όμως λόγω των υπολοίπων αποτελεσμάτων η ομάδα μου μένει στην κατηγορία.
Εδώ λοιπόν, μέσα από όλα μου τα βιώματα, θα ήθελα να πω σε όλους, πως ο αθλητισμός, το ποδόσφαιρο, και όλα τα υπόλοιπα πράγματα στη ζωή είναι σίγουρα σημαντικά, όμως το πιο σημαντικό απ’ όλα είναι η σωματική και η ψυχική μας υγεία, γι’ αυτό πρώτα από όλα θα πρέπει να προσέχουμε και να φροντίζουμε τον εαυτό μας!
Αφιερώνω αυτή την ιστορία μου σε όλα αυτά τα άτομα που τώρα παλεύουν με δυσκολίες…με πίστη, δύναμη και υπομονή όλα να πάνε καλά!
Τέλης Καραγιαννίδης
