* του Αλεσσάντρο Μερκιόρι
Η μεγάλη αλλαγή στο Λιμάνι, οι μεταγραφές που οδηγούσαν τον κόσμο στο αεροδρόμιο και το νέο πλάνο των Πειραιωτών…
«Φρόντισε να μην μικραίνεις κι άλλο τον Ολυμπιακό: τον παρέλαβα ερείπιο και στον παρέδωσα με τίτλους, σύγχρονα γήπεδο και προπονητικό κέντρο, με Ακαδημίες και Σχολές. Μην τον χρησιμοποιήσεις ως εργαλείο προώθησης προσωπικών σου συμφερόντων. Είναι πολύ μεγαλύτερος από μένα και σίγουρα, από σένα».
Ήταν το μήνυμα που, προ τετραετίας ο πρώην ισχυρός άνδρας των «ερυθρόλευκων» Σωκράτης Κόκκαλης έστελνε, μέσω ανακοίνωσης στον διάδοχό του, Βαγγέλη Μαρινάκη. Η σχέση τους, έκτοτε μπορεί να χειροτέρεψε, μετά να εξομαλύνθηκε ή να υπέστη και ολική ρήξη. Το βέβαιο είναι ότι μία ομάδα, η κάθε ομάδα είναι μαζί ιδέα και «θρησκεία». Είναι η εσωτερική ανάγκη να θυμάσαι την ξέγνοιαστη εφηβεία σου, είναι το σημείο αναφοράς της παιδικής σου αθωότητας. Όλες τους έννοιες ιερές που δεν ανήκουν σε κανέναν, παρά μόνο στους φιλάθλους, ανεξαρτήτου χρώματος και πιστεύω.
Εν προκειμένω, δεν έχει καμία σημασία η προσωπική σχέση των δύο επιχειρηματιών ή το πόσο άδικο είχε ο Κόκκαλης να επιτίθεται στον Μαρινάκη ή το πόσο αδικημένος αισθάνθηκε ο τελευταίος αναγκαζόμενος να αμυνθεί. Τον φίλαθλο, δεν τον ενδιαφέρουν αυτά, παρά μόνο η ομάδα, τα αποτελέσματα, οι καλές εμφανίσεις, τα γκολ και το θέαμα. Τόσο πριν, όσο στην μετά, του οποιουδήποτε προέδρου εποχή.
Από τη μία, ο Κόκκαλης δικαιούται να έχει μία άποψη, από την άλλη όμως ίσως να μην έπρεπε ή να μην χρειαζόταν να την εκφράσει με τέτοιο, επιθετικό τρόπο. Τη δικαιούται γιατί στα τελευταία 30 χρόνια προσπάθησε όσο λίγοι, να ενισχύσουν και να γιγαντώσουν τον Ολυμπιακό, με την ελπίδα ν’ αλλάξει νοοτροπία, και level κυρίως στην Ευρώπη όπου ο «αιώνιος» Παναθηναϊκός εξακολουθούσε να ασκεί ένα είδος ψυχολογικής ομηρίας, δέους, αίσθηση ισχύος, σοβαρότητας, αλλά και σεβασμού κάθε φορά που η κληρωτίδα τον έστελνε ακόμη και στα στόματα μεγαθήριων.
Προσπάθησε να τον γιγαντώσει, σταδιακά φέρνοντας παίκτες που ουδέποτε είχαν πατήσει στα ελληνικά γήπεδα: Καρεμπέ, Κοβάσεβιτς, Γκαλέτι, Σαβιόλα, Ζάχοβιτς ή Ριβάλντο. Τον «μάγο» Ζιοβάνι, που ύστερα από ένα γκολ- ποίημα μες στο «Καυταντζόγλειο» εισέπραξε μέχρι και τον θαυμασμό του τότε προπονητή του Ηρακλή, Άγγελου Αναστασιάδη που σχεδόν αντανακλαστικά έτρεξε από τον πάγκο του για να συγχαρεί, δια χειραψίας την ενέργεια του Βραζιλιάνου.
Προσπάθησε να τον γιγαντώσει και ο διάδοχός του, αλλά ο αρχικός ενθουσιασμός έσβησε γρήγορα. Υπήρξαν καλές στιγμές, διαστήματα με ωραίο ποδόσφαιρο από καλούς προπονητές, σε γενικές γραμμές όμως ήταν περισσότεροι εκείνοι που απέτυχαν να δώσουν μία συγκεκριμένη, αγωνιστική ταυτότητα σε μία ομάδα, ναι μεν με τους περισσότερους τίτλους ή φιλάθλους, αλλά που αδυνατεί να πάει παρά πέρα.
Πρόσφατα, στον Πειραιά, σ’ ένα από τα λεγόμενα «καφενειακά» πηγαδάκια άκουγες ανθρώπους να σου λένε με πολύ μεγαλύτερη ακρίβεια, και γνώση την ενδεκάδα της Μάντσεστερ Σίτι ή της Λίβερπουλ από εκείνη του Ολυμπιακού. Κι αυτό, για έναν φίλαθλο δεν είναι καλό σημάδι, όταν δεν ξέρει ποιους παίκτες έχει, από πού ήρθαν ή, ακόμη χειρότερα, πώς να τους προφέρει.
Οι περισσότεροι έχουν πλέον συμβιβαστεί με την ιδέα ότι Ριβάλντο ή Ζιοβάνι δεν πρόκειται να ξανά δουν. Και όσοι, τυχόν ενθουσιάστηκαν μετά το πρόσφατο 1-3 του «Άιμπροξ», ξανάπεσαν σε κατάθλιψη μετά το αποκαρδιωτικό 2-0 από τη Νόργουιτς. Φιλικά είναι, σύμφωνοι, ελάχιστη σημασία έχουν. Είναι όμως το πρώτο καμπανάκι για τη σεζόν που έρχεται και που μέχρι στιγμής, τόσο η ΑΕΚ, όσο κι ο Παναθηναϊκός έδειξαν να προετοιμάζουν με πολύ καλύτερο προγραμματισμό.
Μόνο ο ίδιος, ο πρόεδρος μπορεί να γνωρίζει το ακριβές πλάνο που έχει στο μυαλό του για τον Ολυμπιακό που έρχεται. Στο χέρι του είναι να δικαιώσει ή ν’ αποστομώσει όσους φιλάθλους, τα τελευταία χρόνια παρατηρούν σημάδια κόπωσης, αποξένωσης ή κορεσμού για ένα σύνολο που τον πίστεψε και τον στήριξε. Αλλά που βλέπει πλέον ν’ απομακρύνεται προτιμώντας να επενδύει σε άλλες, πολύ περισσότερο κερδοφόρες αγορές, όπως για παράδειγμα την αγγλική.
Εκτός κι αν έχει το χάρισμα του Αρσέν Βενγκέρ που δικαιώθηκε όταν έλεγε «προτιμώ να φέρω στην Άρσεναλ δέκα αγνώστους, που μία μέρα θα κερδίσουν τη Χρυσή Μπάλα, παρά έναν που την έχει ήδη κατακτήσει». Με τη διαφορά ότι ο Αλσατό- Γάλλος προπονητής είχε την ιδιαιτερότητα να διακρίνει, ακόμη και σ’ έναν 10χρονο εάν θα γινόταν ή όχι μελλοντικό ταλέντο. Για την ώρα και μέχρι να μάθουν ποιοι είναι, από πού έρχονται ή πως προφέρονται οι παίκτες τους, οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού επαναλαμβάνουν φαρσί τις 11άδες της Σίτι ή της Λίβερπουλ λες και βρίσκονται σε άλλο λιμάνι…
Sportdog
