Ρούχα, ομιλία, κίνηση… η «γλώσσα» του σώματος ενός προπονητή

Ένας προπονητής πρέπει να φωνάζει, να δείχνει παθιασμένος ή να μένει ήσυχος και να εμφανίζεται «υπολογισμένος»;
Να… επαναλαμβάνει την αίσθηση των φιλάθλων ή να μείνει ευθυγραμμισμένος με τις απόψεις του διοικητικού συμβουλίου; Να είναι ένας προπονητής με κοστούμι ή με φόρμα και αθλητικά παπούτσια;

Αυτές οι αποφάσεις μπορεί να φαίνονται ασήμαντες, αλλά η εντύπωση που δημιουργεί ένας προπονητής στους «ενδιαφερόμενους» που παρακολουθούν την απόδοσή του, μπορεί να επηρεάσει την αξιοπιστία, την αποτελεσματικότητα και την ασφάλεια της εργασίας του.
Η γνώση του τρόπου «διαχείρισης του κοινού» υπήρξε εδώ και πολύ καιρό σημείο αναφοράς για την έναρξη και τη διατήρηση μιας επιτυχημένης καριέρας προπονητή ποδοσφαίρου.
Συνδεδεμένη με μια σειρά δημόσιων «παραστάσεων», η δουλειά απαιτεί από τους «πραγματικούς» ηθοποιούς να κινηθούν μεταξύ των παραστάσεών τους για διαφορετικές ομάδες, καθώς προσπαθούν να διαχειριστούν τις εντυπώσεις: προς τα πάνω, στις σχέσεις με μέλη του διοικητικού συμβουλίου, προς τα κάτω με παίκτες και προσωπικό υποστήριξης και πλαγίως με φιλάθλους και ΜΜΕ.

Οι ιδέες του κοινωνιολόγου Έρβινγκ Κόφμαν σχετικά με την απόδοση δείχνουν την τάση των ανθρώπων να εμπλέκονται σε συμπεριφορές που οι άλλοι θα κρίνουν θετικά.
Αυτό μπορεί να γίνει κατανοητό χρησιμοποιώντας τη μεταφορά ενός ηθοποιού που υιοθετεί έναν χαρακτήρα σε ένα σενάριο, σε ένα δεδομένο κοινωνικό πλαίσιο.
Ο ηθοποιός δεν μπορεί να ευθυγραμμιστεί με τις προβλεπόμενες ιδιότητες και τα χαρακτηριστικά του χαρακτήρα που απεικονίζει και φυσικά στο πώς ενεργεί «εκτός σκηνής» θα μπορούσε να είναι εντελώς διαφορετικός.
Ωστόσο, στη σκηνή, συμμορφώνονται με το πρόσωπο που επιθυμεί το κοινό.

Οι προπονητές λειτουργούν με παρόμοιο τρόπο. Μελέτες για την κατάθλιψη και τον αλκοολισμό στην προπονητική έχουν αποκαλύψει πολλά γι’ αυτό το φαινόμενο στο ποδόσφαιρο.
Η έρευνα για το θέμα δίνει ένα παράδειγμα ενός ελίτ προπονητή που απεικονίζει μια εικόνα αυτοπεποίθησης στους παίκτες και το προσωπικό, παρά το γεγονός ότι βίωσε την αναταραχή στην ιδιωτική ζωή του.
Εδώ, ο προπονητής γνώριζε ότι η τοποθέτηση ενός επαγγελματικού μέτρου είναι επιθυμητή και αναγκαία, διότι η ύπαρξη «δυσπιστίας» θα έθετε σε κίνδυνο την ασφάλεια της εργασίας και θα εμπόδιζε την επιτυχία του πρότζεκτ.

Η χρήση της… γλώσσας από τους προπονητές δίνει επίσης πολλές πληροφορίες, ενώ η έρευνα έχει δείξει ακόμη ότι τα ρούχα έχουν αντίκτυπο στις αντιλήψεις των φιλάθλων γι’ αυτούς.
Μερικοί χρησιμοποιούν το επαγγελματικό κοστούμι για να δηλώσουν τον εαυτό τους ως επαγγελματικό «αφεντικό».
Άλλοι τον «αθλητικό πολεμιστή» και στη συνέχεια υπάρχει η μεσαία, έξυπνη-casual εμφάνιση ως «ηγέτης του πρότζεκτ».

Η απόκρυψη ευάλωτων συναισθημάτων είναι μια κοινή στρατηγική μεταξύ των προπονητών, γιατί ως ηγέτες ανησυχούν να εμφανιστούν ως αδύναμοι ή ανίκανοι στους άλλους.
Οι προπονητές συχνά δείχνουν ότι προσπαθούν να χειραγωγήσουν τις εντυπώσεις των άλλων, προκειμένου να προωθήσουν τις δικές τους… ατζέντες. Αφού, έτσι και αλλιώς, στο τέλος είναι εκείνοι που κρίνονται.
Συχνά από ανθρώπους που δεν έχουν συναντήσει, κάποιους που δεν μπορούν να γνωρίζουν το άτομο πίσω από τον προπονητή.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΒΑΖΟΓΙΑΝΝΗΣ – ΑΠΕ/ΜΠΕ