Καθαρά συμβολικός ο ρόλος του τίτλου. Ο λόγος φυσικά για ένα ακόμη στραπάτσο της επίσημης αγαπημένης(;). Δεκάδες αράδες έχουν γραφτεί από τη χθεσινή χωρίς αντίκρισμα νίκη επί των Τσέχων μέχρι σήμερα.
Η αλήθεια είναι πως αυτές οι αράδες δεν ξέρω κατά πόσο θα αλλάξουν την κατάσταση που βρίσκεται εδώ και δέκα χρόνια η Εθνική ομάδα. Χωρίς αμφιβολία, άλλη μια χρονιά πολλών προσδοκιών, άλλο ένα καλοκαίρι μεγάλων στόχων λήγει με τον πιο άδοξο τρόπο.
Πάμε όμως να κάνουμε μια όσο τον δυνατόν ψύχραιμη ανακεφαλαίωση των όσων είδαμε σε αυτά τα πέντε παιχνίδι που πρόλαβε και έδωσε η ομάδα του Θανάση Σκουρτόπουλου.
Ξεκινάμε με το τακτικό κομμάτι αυτής της ομάδας και πιο συγκεκριμένα το αμυντικό μέρος που ξεκινήσαμε να βλέπουμε από τα πρώτα φιλικά μέχρι και το τελευταίο παιχνίδι με τους Τσέχους. Κατ’αρχάς όλες οι ελπίδες και το potential αυτής της ομάδας από το προπονητικό team βασίστηκε στη σκληροτράχυλη άμυνα με την ταυτόχρονη συμμετοχή στο παιχνίδι δύο forwards.
Τα σχήματα με ένα guard και τέσσερις παίκτες άνω των 2 μέτρων είχε ως στόχο να αποκτήσει η ομάδα μέγεθος και versatility. Κάτι τέτοιο όμως δεν αποτυπώθηκε στο παρκέ με αποκορύφωμα το παιχνίδι με τη Βραζιλία οπού η ελληνική άμυνα παρουσιάστηκε με πολλά ups and downs.
Επιπλέον, οι δυνατότεροι παίκτες των αντιπάλων ομάδων τύπου Γουέμπστερ, Βαρεχάο δεν εξουδετερώθηκαν με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζουμε συχνά τεράστια αμυντικά προβλήματα. Μπορεί οι Παπανικολάου, Παπαπέτρου ακόμα και ο Θανάσης να χαρακτηρίζονται individual defenders, ωστόσο δεν μπόρεσαν να δέσουν στο αμυντικό κομμάτι.
Φυσικά, πως μπορώ σε αυτό το άρθρο να παραβλέψω τη έντονη αδυναμία που έχουμε εδώ και κάποια χρόνια πόσο μάλλον φέτος ως εθνική ομάδα στο σουτ. Ασφαλώς δεν είναι θέμα του υπάρχοντος προπονητικού team ούτε και των προηγούμενων. Και σίγουρα ποιος να έπαιξε στις εταιρίες στοιχήματος την μπόμπα της Βραζιλίας?
Πρόκειται για ένα θέμα που απασχολεί το ελληνικό μπάσκετ από τα τοπικά, τις ακαδημίες μέχρι και τις επαγγελματικές κατηγορίες. Έτσι λοιπόν έλλειψη καθαρού σουτέρ στο ρόστερ, οι αντίπαλοι εφάρμοζαν με σχετικά εύκολο τρόπο το περίφημο pack line defence (αφήνουμε το σουτ στη περιφέρεια και μαρκάρουμε από το τρίποντο και μέσα) και έτσι η εθνική συναντούσε εμπόδια και δυσκολίες για να φτάσει στη νίκη.
Καταλήγουμε επομένως στο συμπέρασμα πως τα ημίψηλα σχήματα όχι μόνο δεν ευνοούσαν στη κυκλοφορία και στη κίνηση της ομάδας, αλλά και δεν διέθεταν κάποιο αξιόπιστο σουτ. Δεν μπορεί φυσικά κανείς να διαφωνήσει πως οι Λαρεντζάκης και Μάντζαρης σίγουρα κρίνονται πιο αποτελεσματικοί στο σουτ σε σύγκριση με Παπανικολάου και Παπαπέτρου.
Τέλος κάτι που πρέπει να επισημανθεί είναι πως η attack τριάδα Καλάθη-Σλούκα-Γιάννη δεν απέδωσε και αυτό έχει την απλή εξήγησή του. Και οι τρεις θέλουν την μπάλα στα χέρια τους για να δημιουργήσουν για τον εαυτό τους. Ποιος θα την πρωτοπάρει;
Τρίτο και σημαντικό σημείο είναι φυσικά η σωστή ή λανθασμένη χρησιμοποίηση του Γιάννη. Κακά τα ψέμματα ο άσος των Μπακς είναι σούπερ σταρ και έχει μάθει να του φέρονται σαν έναν σούπερ σταρ. Το έχει κερδίσει άλλωστε με την αξία του. Σε αυτό το τουρνουά λοιπόν σε πολλά σημεία των παιχνιδιών ήταν μόνος του, εγκλωβιζόταν, δεν έβρισκε ανοιχτούς διαδρόμους για να κάνει παιχνίδι.
Σε αυτό φυσικά φταίνε πολλοί. Τα plays και το γεγονός ότι η ομάδα ίσως να μην χτίστηκε πάνω στον MVP του NBA (όπως θα έπρεπε κατά τη γνώμη μου) είναι τα βασικά αίτια αυτής της αποτυχίας. Επίσης, τόσο ο Γιάννης όσο και η ίδια η ομάδα έπρεπε να καταλάβουν πως οι κανονισμοί της FIBA διαφέρουν από τους κανονισμούς του NBA ώστε να διαμορφώσουν με τελείως διαφορετικό τρόπο το επιθετικό playbook.
Σίγουρα, μετά από αυτή τη διοργάνωση ο Γιάννης κατάλαβε πως το παιχνίδι στην Ευρώπη και στη FIBA παίζεται αλλιώς.
Κάθε ομάδα έχει και μια αγωνιστική ταυτότητα και αυτή την πιστώνεται πάντα ο προπονητής. Σαφώς λοιπόν, ο Θανάσης Σκουρτόπουλος έχει μπει πριν ακόμα ξεκινήσει το τουρνουά στο κέντρο της προσοχής και της κριτικής. Αποτελεί για πολλούς το βασικό λόγο της αποτυχίας. Αν θέλουμε να μιλήσουμε καθαρά μπασκετικά, ο Σκουρτόπουλος ήταν αυτός που έσωσε μια ολόκληρη γενιά παικτών.
Ήταν αυτός που με δωδεκάδες ανάγκης στα παράθυρα οδήγησε την ομάδα με μόλις μία ήττα στη Κίνα. Ήταν αυτός που έκανε παίκτες όπως ο Γκίκας, Λαρεντζάκης, Κόνιαρης, Σάκοτα κ.α. να είναι πρωταγωνιστές. Ήταν αυτός που μετά από χρόνια δημιούργησε ένα εξαιρετικό κλίμα στα αποδυτήρια. Ωστόσο, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε την έλλειψη εμπειρίας και προσωπικότητας σε τέτοιες διοργανώσεις.
Δεν υπολόγισε και δεν αξιοποίησε σωστά το υλικό που είχε στα χέρια του. Σε αυτή την Εθνική δεν ταίριαζε το βαρύ σχήμα, αλλά σχήματα με δύο και τρία γκαρντ. Η εμμονή του σε ημίψηλες πεντάδες ήταν αδικαιολόγητη και ανεξήγητη. Επίσης, δεν είχε plan B για να αποφορτίσει τον Αντετοκούνμπο, από το αποτελεσματικό και σκληρό παιχνίδι των αντιπάλων σ’ όλο το τουρνουά ενώ αντίδοτο για την αδυναμία στο σουτ δεν βρέθηκε ποτέ. Κρίμα για αυτόν γιατί είχε μια μεγάλη ευκαιρία να αναδειχθεί.
Θα κλείσω με ένα πολυσυζητήμενο θέμα αλλά αρκετά ευαίσθητο. Ακούει στο όνομα Γιώργος Βασιλακόπουλος . . . διαβάστε όλο το άρθρο στον Άρχοντα και το arxondasbet.com
