Ο ΠΣΑΠ, στα ΟΠΛΑ ΞΑΝΑ με αφορμή τη μη εξέτασητου αιτήματος της Football League για επανέναρξη των ομαδικών προπονήσεων στις ομάδες της κατηγορίας, έστειλε στον πρωθυπουργό της Ελλάδος κύριο Κυριάκο Μητσοτάκη και στον Υφυπουργό Αθλητισμού κύριο Λευτέρη Αυγενάκη.
«Αξιότιμοι κύριοι,
θα θέλαμε να σας θυμίσουμε πως ο αθλητισμός είναι το μεγαλύτερο αντιρατσιστικό κίνημα στον κόσμο. Μπορούν να συνυπάρξουν και να συνεργαστούν άνθρωποι διαφορετικής ηλικίας, εθνικότητας, θρησκείας, φύλου ή χρώματος.
Ο αθλητισμός είναι εκείνος που μάχεται ενάντια στις διακρίσεις και την αδικία. Στη χώρα μας όμως με την κυβερνητική πολιτική που ασκείτε στον αθλητισμό κάνετε εκατοντάδες επαγγελματίες αθλητές της Football League και όχι μόνο να βιώνουν όλα τα παραπάνω στο πετσί τους, πιο έντονα από ποτέ. Βλέπουν τους συναδέλφους τους να εργάζονται κανονικά (και σωστά) ενώ οι ίδιοι δυστυχώς όχι, παρότι τηρείται από όλους το ίδιο υγειονομικό πρωτόκολλο.
Γινόμαστε καθημερινά μάρτυρες στη λειτουργία όλο και περισσότερων κλάδων, που στη πράξη δεν εφαρμόζουν ούτε τα μισά μέτρα πρόληψης και προστασίας σε σχέση με τον δικό μας. Ο κορονοϊός είναι εδώ και αυτό δεν το αμφισβητεί κανείς, αλλά δεν γίνεται να ακουμπάει μόνο τους “αδύναμους”. Τρανταχτά παραδείγματα είναι οι αποφάσεις σας για τα πρωταθλήματα της Football League και της Α’ εθνικής γυναικών, που ακροβατούν στα όρια της πρόκλησης.
Το πρώτο είναι το μοναδικό επαγγελματικό πρωτάθλημα, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε όλη την Ευρώπη, που όχι μόνο δεν έχει αρχίσει καν, αλλά και δεν διεξάγονται ούτε οι απαραίτητες προπονήσεις. Το δεύτερο είναι το μοναδικό εθνικό πρωτάθλημα Α’ κατηγορίας που επίσης δεν έχει σχετική άδεια, παρότι την ίδια στιγμή οι αθλήτριες εκπροσωπούν και την Εθνική μας ομάδα. Να μην ξεχνάμε πως λίγους μήνες πριν ζήσαμε την μεγαλύτερη ντροπή του σύγχρονου αθλητισμού, όταν η Εθνική ομάδα γυναικών αναγκάστηκε να αγωνιστεί σε επίσημο αγώνα με την αντίστοιχη της Γερμανίας εν μέσω απαγόρευσης προπονήσεων και χωρίς κανείς σας να σκεφτεί πόσο επικίνδυνο ήταν όλο αυτό.
Πλέον βρισκόμαστε στα όρια της ψυχικής κατάρρευσης, από την συνεχόμενη κοροϊδία που εισπράττουμε από την κυβέρνησή σας. Το αίτημά μας για να μας επιτραπούν οι ομαδικές προπονήσεις συνεχώς μεταφέρετε από εβδομάδα σε εβδομάδα.
Η Παρασκευή γίνεται Τρίτη, η Τρίτη Πέμπτη, η Πέμπτη Παρασκευή και πάλι από την αρχή. Δεν θέλουμε να πιστέψουμε πως δεν καταλαβαίνετε την ιδιαιτερότητα του επαγγέλματός μας, καθώς σας την έχουμε θίξει επανειλημμένα. Δεν θέλουμε να πιστέψουμε πως δεν καταλαβαίνετε πως εμείς στην πραγματικότητα δεν σας ζητάμε να λειτουργήσουμε τώρα, αλλά να μας δοθεί το δικαίωμα να μπορέσουμε να προετοιμαστούμε ώστε να είμαστε έτοιμοι να λειτουργήσουμε ένα μήνα μετά. Δεν θέλουμε να πιστέψουμε πως δεν αναγνωρίζετε ότι παιχνίδι είναι το ποδόσφαιρο και όχι οι ζωές μας, σταματήστε λοιπόν να παίζετε με αυτές.
Για να καταλαβαίνετε και το μέγεθος της ταλαιπωρίας που βιώνουμε ο ένας μήνας μετά σημαίνει πως θα αγωνιστούμε ξανά σε επίσημο αγώνα περίπου ένα χρόνο ύστερα από την περσινή διακοπή του πρωταθλήματός μας. Αν όλη αυτή η απάνθρωπη αντιμετώπιση συμβαίνει στον επαγγελματικό αθλητισμό, τρομάζουμε και μόνο στη σκέψη τι θα προκύψει στον ερασιτεχνικό αθλητισμό. Δυστυχώς κάθε μέρα αποδεικνύεται πως στερείστε σχεδίου στην επανεκκίνηση του αθλητισμού. Στη Γ’ Εθνική με τους χιλιάδες των ποδοσφαιριστών που περιμένουν να διεκδικήσουν τα όνειρα τους, με τους χιλιάδες αθλητές των υπολοίπων αθλημάτων που μπροστά τους υπάρχει μόνο σκοτάδι, με τα παιδιά μας στις ακαδημίες που παρότι μπορούν να καθίσουν στο ίδιο θρανίο με τον φίλο τους, δεν μπορούν να παίξουν και να προπονηθούν μαζί του. Ξεχνάτε πως βρίσκονται στην πιο ευαίσθητη και κομβική στιγμή της ηλικίας τους και την ώρα της διαμόρφωσης του χαρακτήρα τους, εσείς τους μπολιάζετε τη συνήθεια της προκατάληψης ως κάτι φυσιολογικό.
Ο αθλητισμός είναι ο μόνος που από τα αρχαία χρόνια ύψωνε το ανάστημα του και σταματούσε τα τύμπανα του πολέμου. Το ίδιο θα μπορούσε να κάνει και τώρα, ως μια διέξοδο στον άνθρωπο κάθε ηλικίας για την αντιμετώπιση των ψυχικών επιπτώσεων του δύσκολου διαστήματος που βιώνει η ανθρωπότητα».
Εμάς πάντα θα μας βασανίζει ένα “ΓΙΑΤΙ”. Γιατί δεν τον εκμεταλλευόμαστε».
